Om allerlei redenen luister ik tijdens het schrijven graag naar deze uitvoering van Canto Ostinato van Simeon ten Holt.
Allereerst: omdat mijn concentratie bij deze muziek dubbel zo lang aanhoudt.
Daarna: als de concentratie wèl wegvalt, is het plezierig om naar de gezichten van de pianisten te kijken, naar hun collegiale onderonsjes, hun werkpret.
En ook: omdat ik altijd het gevoel heb dat ik met mijn tweehandige spel op dit toetsenbord invoeg in hun achthandige pianospel, dat ze me welkom heten, dat ik deelneem aan hun koppige lied.
Als laatste: omdat mijn hoofd na 1 uur, 36 minuten en 41 seconden telkens dezelfde plezierige vergissing begaat: dat het losbarstende applaus ook voor mij en mijn werklust bedoeld is.
‘Welverdiend’, denk ik dan, klap het toetsenbord dicht en neem een pauze.
